Kobieta z nutą melancholii

strofa Słowackiego

Aleją parku przechadza się cisza.
Wiatr rozczesuje kruczoczarne włosy.
I tylko kasztan głos sójki usłyszał.
Milkną odgłosy.
Klangor żurawi ukryło już piano.
Czas jakby stanął.

Jeszcze się promień na licu położył.
W rozwiany warkocz upiął wstążkę złotą.
Liść piruetem hołd jesieni złożył.
Opadł z tęsknotą.
Serce też tęskni-nie wiadomo za czym...
I cóż to znaczy?

W kobiece piersi nostalgia się wkradła.
Wpadła w burgundy i kiść jarzębiny.
Uniosła żałość, załkała, pobladła.
Z niczyjej winy.
Wtoczyła słowo pod pióro poety.
Rzewne niestety.

autor

magda*

Napisany: 2020-11-21 Dodano: 2021-01-12 22:25:48

Ten wiersz przeczytano 1438 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie