Kochając

Srebra blask zapada w pamięci,
Bezkresne łoże oceanu nienawiści,
Chowa w swym łonie…

A ja?
Od niego się kłonie,
Szukam innego lustra….

Srebra blask zaginął w świecie niełaski,
Niszczy złoto,
Ogarnięty innych zachłannością…

A ty?
Pochłonięta miłością?
Zamykasz swe sumienie…

Srebra blask opada ku jasnej krainie bezgłębi,
Otwiera bramy cierpienia,
Strach wciąż w około głębi…

A my?
Choć głowy niepewność gnębi,
Wciąż razem….
Czy to słońce, czy deszcz, czy śnieg…
Czy kiedyś to koło zmieni swój bieg?

Nie wiem… Ale wciąż cieszę się… Każdą chwilą wyrwaną przez ciebie z mojego pamiętnika… Niech to nigdy nie znika… Proszę…

autor

Nasty08

Dodano: 2006-12-29 12:07:13

Ten wiersz przeczytano 489 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie