kocham , lecz zbyt naiwnie

Depresyjnie zabijam w sobie niewinność ,
Już nie umie żyć pustką ,
Za bardzo razi promyk słońca ,
Za bardzo usypia blask księżyca .

Uczyłem się iść po bawełnianych strunach złudzenia ,
Uczyłem się kochać żelazny kamień ,
Chciałem przestać ,
Nie mogłem krzyczeć , krzyk topił się w uśmiechu .

Umiałem żyć pędzącymi chwilami ,
Umiałem już tylko kochać naiwnie ,
Zatrzymał mnie krzyk motyla ,
Co kruche złamał skrzydło w tańcu wyobraźni .

autor

vale

Dodano: 2006-11-04 22:42:37

Ten wiersz przeczytano 616 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie