Kochane chore lalki.

Jesteście nasze.
Kochamy was.
Choć różnie znosimy
Mijający czas.
Chcieliśmy bardzo mieć
właśnie was.

Nikt nie przewidział
Co przyniesie czas.
Coś się zepsuło...
Czy się naprawi?
Będziemy walczyć!
Będziemy wspierać.

Był gniew i łzy.
Dlaczego my?
Dlaczego ty?
I te smutku dni.
Co to da?
Po co mi?
Precz smutku!
Trzeba żyć.
Obok być,
Wspierać
I wierzyć w lepsze dni.

Jesteśmy z wami.
Jesteście z nami.
To wystarczy.

Wiersz jest hołdem dla wszystkich wspaniałych, troskliwych rodziców, u których dzieci wykryto ciężka chorobę i dla wszystkich tych dzielnych dzieci.

autor

Ajax

Dodano: 2010-12-19 00:19:52

Ten wiersz przeczytano 595 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie