Kochankowie z ulicy Łaniewicza

Ulica Łaniewicza istnieje wyłącznie nierealnie, dlatego dzieją tam się rzeczy czysto niewymierne.

Na ulicy Mickiewicza zabito dziś człowieka

Tępym łomem zanurzonym w stuletniej krwi ubojnej krowy.
Nad jego zwłokami nieczynne powietrze grało motyw dęty,
A na ulicę Łaniewicza skręcał zapłakany morderca.
Po chwili zwłoki wstały i pokulały na Łaniewicza z łomem między żebrami
Rzucając mordercy pod zapłakane nogi różę grobową.

Poeta w tym czasie szedł traumatycznym snem schizofrenika
Zapisując szczegół po szczególe w zarysie nieszczegółowym
I był na przemian różą grobową, mordercą i zwłokami
Tak jak często ukrytą metaforą miłosną jak czerwcowy jaśmin.
I myślał dość ckliwie, ile to można wracać, o miłości!
Ile kłócić, zabijać, gorsza zazdrościć, och kochliwości!
Czy mordercy mogą płakać tak jak kochają zabijając erotycznie?
A zwłoki czy wybaczają takie morderstwo schizofreniczne?
I czy poeta może być w końcu różą grobową?

Na ulicy Łaniewicza zabito dziś poetę.

autor

Terrey

Napisany: 2011-12-06 Dodano: 2011-12-05 21:18:16

Ten wiersz przeczytano 438 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie