koleją przez życie...

odkurzamy starocie... ciąg dalszy...

gdy przyszło mi wsiąść do pociągu
oj dawno, hen kiedyś przed laty
i usiąść wygodnie w przedziale
na bilet od Mamy i Taty

a było tam gwarno, wesoło
bo sami tam w nim rówieśnicy
dość tłoczno też było w przedziale
lecz któż by ich teraz chciał zliczyć

a pociąg tak ruszył powoli
i zaczął się toczyć po szynach
tak równo, radośnie, wesoło
bo nowa to była maszyna

a wtedy na każdej kolei
standardem już prawie to było
że tak jak w szwajcarskim zegarku
to wszystko się dobrze kręciło

w przedziale się ludzie zmieniali
gdy pociąg gdzieś stawał na stacji
wciąż nauk i rad udzielali
dziś trudno nie przyznać im racji

a człowiek był młody więc chłonął
jak gąbka pochłania tę wodę
to potem się w życiu przydaje
na dalszą tą podróż i drogę

wciąż pociąg rozpędu nabierał
też inne atrakcje podróży
nie zawsze słoneczko świeciło
był nieraz tam także czas burzy

trafiały się garby na szynach
że czasem wagonem rzucało
lecz nigdy się nie wykoleił
i nadal popędził znów śmiało

w przedziale jak w kalejdoskopie
w nim podróż się nigdy nie nuży
tam zawsze jest hucznie wesoło
i nowi wciąż ludzie w podróży

na pewnej gdzieś małej stacyjce
gdy przy mnie się miejsce zwolniło
usiadła tam młoda dziewczyna
to moją więc podróż zmieniło

ten pociąg już przestał tak pędzić
a szyny równiejsze się stały
wagonem też rzucać przestało
spokojniej też dni ubywały

zmieniali się ludzie w przedziale
bo różne osoby wsiadały
zmieniając też temat rozmowy
gdyż inne marzenia nastały

priorytet podróży też inny
co myślą do celu cię goni
a my się trzymając za ręce
w tym samym jedziemy wagonie

choć nieraz miał pociąg pod górkę
gdzie to się mozolnie wdrapuje
lecz żadne tam z nas nie wysiadło
bo przed tym to „coś” nas wstrzymuje

niepokój mnie tylko ogarnia
bo coraz to luźniej w przedziale
co stacja to już nie wsiadają
a tylko wysiada ktoś stale

i pociąg znów pędu nabiera
zaczyna tak dudnić po szynach
oj żeby gdzieś z torów nie wypadł
bo to już tak stara maszyna

a więc się za ręce ściskamy
dodając otuchy wciąż sobie
niechajże przepiękna ta podróż
nam jeszcze się ciągnie i ciągnie

ażeby wypełnić marzenia
i spełnić też cele podróży
więc niechaj pozwolą nam jeszcze
tą wspólną wciąż jazdę wydłużyć

za oknem przepiękny horyzont
widoki urocze migają
napatrzeć się temu nie zdołasz
bo pociąg tak pędzi po kraju

to mnie już przestaje przerażać
a nawet napawa radością
zaczynam już się przyzwyczajać
i także oswajać z prędkością

cóż takie to życie kochani
trzymajmy się mocno za ręce
ażeby czasami nie wypaść
na którymś życiowym zakręcie

bo wspólna ta trasa podróży
ma swoje tak piękne oblicza
przeżycia też nie zapomniane
i cel też cudowny wytycza

zasmuca mnie tylko tak bardzo
ten kryzys na tej dziś „Kolei”
czy młodzi pojadą tą trasą
co myśmy ją wspólnie przebyli

czy ktoś dziś te tory naprawi
i tamte wagony odnowi
i to że to podróż wspaniała
czy jest ktoś co dziś im to powie?

ja jednak wciąż wierzę w człowieka
następstwo to nasze tak młode
że pojazd to taki wybiorą
co pomknie przez lądy i wodę

by tak to za naszym przykładem
od startu przez życie do końca
niech w tej ich podróży nie zbraknie
szczęśliwej radości i słońca:)))

Tomek Tyszka 9 02 2013
na stacji Hull

autor

Tomek Tyszka

Napisany: 2013-02-09 Dodano: 2014-10-20 00:00:59

Ten wiersz przeczytano 1149 razy

Oddanych głosów: 34

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie