Kolejny kopniak...

W milczącej ciszy wiatru zatapiam cierpienia
i każdego dnia przed lustrem prowadzę...
niemą rozmowę z samą soba.

I... nic już nie wiem, nie pragnę też więcej.
Marzenia odeszły, zatraciłam swe serce,
a w oddali widzę roześmiane twarze.

Patrzę w dół, nie podniosę głowy,
nie zniosę widoku ich roześmianych twarz.
Nie dziś, nie teraz gdy nastał najgorszy czas.

Budowałam mały zameczek z radości,
bym mogła w dni takie jak te tam się schronić.
Nie przetrwał... a ja z nim na dnie nicości.

Znów nie wiem kim jestem i co życie mi dziś da.
Coś innego, niż wszystkie obelgi, przykrości?
Zadręczając myśli upajam się w samotności.

autor

Evelyn_1705

Napisany: 2007-06-24 Dodano: 2007-06-24 15:13:35

Ten wiersz przeczytano 575 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie