Kolibry w niebie...

Myśli jak kolibry wzlatują w powietrze,
wirują szalone w błękitnych obłokach,
zbierają ten nektar, co czai się jeszcze,
w ramionach srebrzystych mimozach…

Powrócą kolibry sytością pijane,
wypełnią me serce w tęsknocie uśpione,
obudzą na nowo te sny pogrzebane,
I Magią ożywią płatki postrzępione…

A kiedy je promień słoneczny znów dotknie,
powróci z tym ciepłem ocean skojarzeń…
Znów stanę radosna w uchylonym oknie,
i będę podziwiać przestrzenne pejzaże…

Zobaczę znów słońce, co figlarne oko
puszcza do mnie rozkosznie spoza swej równiny,
i te chmury – wróżki, znów tańczą i mokną,
i rzucają w mą dusze ratownicze liny…

Poszukam tej siły, bo ważna w czekaniu
w duchowej krainie niebios mego serca.
Twój obraz ożywię i sprostam zadaniom,
które zostawiłeś w słowach swego wiersza.

autor

Czerwona...róża

Napisany: 2006-09-23 Dodano: 2006-10-23 00:04:57

Ten wiersz przeczytano 603 razy

Oddanych głosów: 65

Rodzaj Sylabiczny Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie