W kolorach jesieni kąpią się anieli

Siadł anioł przy drzewie, na łące gdzieś w lesie,
rozłożył swe skrzydła i spojrzał – już jesień,
i pióra swych skrzydeł tak kąpał w jesieni,
że z nieba dziwili się wszyscy anieli.

W bezruchu stanęli na to dziwowanie,
zdumieni patrzyli, co teraz się stanie,
a on rozłożywszy się wśród liści złotych,
zapomniał o świecie o tamtym i o tym.

Tak trwał w drzew poszumie, w kolorach jesieni,
i z nieba dziwili się wszyscy anieli.

Przyglądał się drzewom, przyglądał się kwiatom,
a myślą swą czystą wspominał zmierzch lata,
i zachwyt pięknością barw tych bez liku,
spisywał swym piórem wśród kart w pamiętniku.

I trwał w drzew poszumie, w kolorach jesieni,
i z nieba dziwili się wszyscy anieli.

I wspomniał spisując na wspak i na opak,
że tędy szli kiedyś dziewczyna i chłopak,
a widząc to dziewczę w swych myślach niebieskich,
przywołał swe siostry z polanek anielskich.

I pośród jesieni i pośród sióstr woła:
- mój Boże stworzyłeś ziemskiego anioła.
I trwała tak jesień kolorem skąpana,
a anioł w zachwycie pozostał do rana.

I trwa tak już wiecznie w kolorach jesieni,
i w dziw nie wpadają niebiańscy anieli.

autor

aramasamhary

Dodano: 2011-04-18 11:19:39

Ten wiersz przeczytano 758 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie