Kominkowa opowiastka

Same jakoś się rozplotły miłości warkocze
I z koszyka wyturlały rozkoszy owoce.
A kominek swą melodię wygrywał nieśmiało
No i wszystko samo nam się jakoś czarowało.

Na początek, mimochodem spotkały się dłonie
Coraz śmielej się witają, A kominek płonie.
Wyszeptują sobie wszystkie tajemnice znane
I już nie chcą tylko siebie, już są rozbiegane.

I ruszają tak niezgrabie i mało odważnie
I udając, oszukując, że to nie poważnie.
Ale przecież już czujemy i wiemy oboje,
Że orkiestra zaraz zagra. A kominek płonie.

Tańczą iskry roześmiane, bezwstydnie figlują
I już usta i już ciała tę melodie czują
I już bęben bije rytmem w uniesień ukropie,
I już gnamy, już pędzimy w miłosnym galopie.

No a pędu tej rozkoszy zda się ciągle mało.
No a wszystko to się samo jakoś czarowało.
A kominek ciągle płonie, dziwy opowiada,
Ale o tym to mi mówić nawet nie wypada.


01.12.2006

autor

miech

Napisany: 2006-12-01 Dodano: 2006-12-01 14:46:52

Ten wiersz przeczytano 651 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie