komoda

Od okna nieopodal,
Stałe sobie stara komoda,
Pękata wypchana szufladami,
A w środku różnymi rzeczami.

Nawet ci się w głowie nie mieści,
Ile w tym meblu można pomieścić,
Ile sekretów ten mebel ukrywał,
Ile wspomnień przeżywał.

W pierwszej szufladzie od góry,
Bluzeczki z koronki koszule,
W następnej haleczki majteczki,
Niżej inne drobiazgi chusteczki.

W trzeciej wystaje krawat,
Pewnie mężczyzna jest w domu,
W następnej skarpetki spinki,
I coś co włożono po kryjomu.

Oj w ostatniej zaciął się zamek,
Komoda
I co się nie otwiera,
A może jest tam coś sekretnego,
Jakaś korespondencja nieszczera.

Lepiej tam nie zaglądaj,
Każdy ma swoje sekrety,
Czasami są nieczyste,
Co zdarzało się kiedyś i teraz niestety.

Tej starej komody już nie ma,
Ale w czasie się zmienia,
Komoda wraca do łask,
I znów wychodzi z cienia.

Co stare zawsze jest w cenie,
Dodaje swego uroku
Zatarto ślady kornika,
I znów staje na głównym widoku.

Tak jak w komodzie starej,
Skrywane były sekrety,
Tak pomięć naszej babci,
Choć zawodzi ale kryje niestety.

Szuflada była pełna pamiątek,
Stracone zostało wszystko,
Gdy babcia odejdzie do Pana,
Wraz z nią i zapis prysnął.

Co zostało zniszczone doszczętnie,
Już tego nie odtworzysz,
Co z wspomnień nie zapiszesz,
Tego już nie powtórzysz.

autor

Józia

Dodano: 2010-08-14 15:34:02

Ten wiersz przeczytano 1542 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie