Komu bije dzwon
Wysoko na dzwonnicy
jaśnieje dzwon spiżowy
i, jak w każdej okolicy
- do usług gotowy.
Bije. Zna swoje pory
i godziny:
jutrznia, nieszpory,
ślub, pogrzeb lub chrzciny.
Dzwoni, nieomalże woła
- wzywa wiernych do kościoła.
I z miejskiej ulicy,
i tych na wiejskim progu
- bez różnicy!
Wszystkim przypomina o Bogu.
Głosi, niczym dawne wici
(płonące łuny)
- wysyłają dzwony tony.
Czy ktoś je uchwyci,
skłonią do zadumy?
Może tego z... ambony?
Ju Nie 17.o7. o17
autor
Ju-li-an
Dodano: 2017-08-27 05:57:40
Ten wiersz przeczytano 1063 razy
Oddanych głosów: 13
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (12)
świetny to mało bo pełen ironii
Dobry refleksyjny wiersz. Pozdrawiam serdecznie z
uśmiechem.
dobry wiersz ze świetna puentą ...może ten z ambony
:-)
pozdrawiam
Dobry pomył na wiersz,
z ciekawą, zakakującą puentą:)
Przypomniał mi się Dzwonnik z Notre Dame, tak poza
tym:)
Pozdrawiam serdecznie:)
Puenta uśmiecha :)
Nie lubię dzwonów,
a "kościół" mam w domu :)
Pozdrawiam :)
-- puenta zastanawia...
- miłego :)
Sympatyczne.
za ewaes Pozdrawiam:))
ciekawy wiersz z intrygującą puentą.
pozdrawiam serdecznie :)
podoba mi sie ta refleksja, szczególnie puenta.
Dołączę do ewaes
Pozdrawiam:-)
Podoba mi się. Mógłby się zadyma ten z ambony...
Pozdrawiam :)