Koniec?

Zmierzch dnia. Zniszczona, parkowa ławeczka.
Siedzi tam, tam w cieniu, niepozorna duszyczka.
Drobne ma ciało, włosy opadają na nagie ramiona.
Podoba się, lecz tego nie wykorzystuje, nie ona.
Mijają pory roku. Zbierają plony, kwitnie bez.
A ona tam tak siedzi. Siedzi i płacze. Mokre policzki ma od łez.
Dusi się pustką. Tyle martwych rzeczy ją otacza.
Nad losem ludzkości szlocha i rozpacza.
Potrąca kubek. Zapach kawy się wylewa.
A ona nadal siedzi i ubolewa.
Coś na żółtą zieleń trawnika spada.
Łamie się grafit. Ołówek już do niczego się nie nada.
Zanosząc się płaczem krzyczy: Dlaczego znów!?
Tak nagle zabrakło mądrych słów...

autor

lirmor

Dodano: 2010-06-04 00:37:09

Ten wiersz przeczytano 802 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Nieregularny Klimat Obojętny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie