Koniec naszego czasu

Śnieg kiedyś dawno pokrył
świat
Wtedy zakwitła iskra niczym
kwiat
Może to wcale nie taka przeszłość odległa
Lecz dziś pozostała tylko wspomnieniem tamtych
lat


Zawiał delikatnie wiatr, przeobraził się w wicher straszliwy
Podmuch szarpnął serce, pognał w dal,
jak gdyby
Popędzał go do przodu jakiś niewidoczny cień urokliwy
Lecz w tym pośpiechu zgubił w drodze sens

Nastała cisza pośród gwiazd Iskierka
zgasła
I nie wzniecił jej ponownie żar Ból po utracie wzrasta
I rzeki żalu płyną w dół One wiedzą, że już nie będzie nas
Co początek ma, zwykle kończy się, tak jak skończył się ten czas