KONIEC ŚWIATA

Pan profesor Mądrala postawił diagnozę:
Tak i tak, to i tamto - "nic stać się nie może."
I uśmiechnął się przy tym uśmiechem wyniosłym,
Sugerują obecnym, że inni to osły.


Ażeby adwersarzom wybić argumenty,
Rzucił kilka przykładów, oparł się o świętych.
I pewność niezachwiana zlała mu oblicze:
"W koniec świata nie wierzę, na rozsądek liczę."


A w tym czasie spocony palec dyktatora
Wciskał przycisk czerwony - zapłon reaktora.
I ruszyła lawiną reakcja jądrowa,
Gdy tymczasem Mądrala głośno perorował:


"Zważywszy na istotę natury człowieka,
Możemy spać spokojnie, wojna nas nie czeka.
Samobójstwo nie będzie ludzkości udziałem,
Zdrowy rozsądek wygra" - podkreślił z zapałem.


Nagle spojrzał przez okno, ot tak, mimochodem -
A to co tam zobaczył przeszyło go chłodem.
W oczach jak talerzyki zastygł skurcz zdziwienia,
I powędrował w niebyt, a razem z nim ... Ziemia.

autor

KapRysiek

Dodano: 2005-08-31 01:16:01

Ten wiersz przeczytano 421 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie