Kontemplacja

Zostało po mnie słowo, jeśli jeszcze wierzące
w nauki, co blichtrem ufają kamiennym kręgom –
a jaśmin dogasa ogniem i strąca spojrzenia niechcący –
jakby był nocnym aniołem, błądzącym wśród gwiazd włóczęgą.

Nie nauki lecz chaos, co w serce pustkę przemienił
i bijąc w pierś zauważa, jak się smutek zasklepia w rany –
kiedy godzina dla życia, a życie – póki do ziemi
nie odda milczenia słowom – a słowa zakreśli w zamęt.

Bo co innego, gdy jestem – a kiedy jutrznia woła
na wyblakłe pastwiska, lub kiedy młotem uderza –
jak skrzydłem upadły ptak – niedokarmiony gołąb –
fałszywy niczym prorok, co ofiar szuka wśród zwierząt.

Bo nie ma nade mną rozumu, co nieraz gromem rozbrzmiewa,
jak zapomniany poemat, którego nikt nie napisał –
a możesz wisi szubienic korzeń – jak truchło drzewa,
gdy spopielony na kartach – atrament w długopisach.

Zostało po mnie nic więcej, lecz mniej niż obłok dymu
i zapomnianych legend – cień prawdy w człowieku obcym.
Bo nic nie wskóra serce, gdy żyć musi nad przymus –
a przymus nie pozwala – na powrót małym być chłopcem.

autor

Pocieszko

Napisany: 2013-03-25 Dodano: 2013-05-22 23:23:43

Ten wiersz przeczytano 697 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie