Konwalia

Cóż to za tajne szepty pośród fal zieleni,
Na łące, w cieniu liści rozłożystej mięty?
Pośród stu barwnych kwiatów jeden się rumieni,
To Konwalia, przed którą Bodziszek w pół zgięty
Wyznaje swoją miłość, odmawia litanię
Zaklęć do zamku duszy. Tak mówi: "Kochanie,
Ile uczuć wyrazów mam jeszcze ci dawać?
Ile słów o miłości? Ty ciągle, jak trawa,
Im w jej źdźbła wiatr dmie mocniej, tym niżej się kłania,
Zgina się przed nim, zgina, ale się nie łamie,
Tak twoje serce twarde, nieczułe jak kamień,
Pod naporem miłości wciąż przed nią się wzbrania".
Konwalia na to: "Nim się radośnie zaplotą
Nasze giętkie łodyżki, pragnę spytać o to -
Kogo bardziej miłujesz, ale powiedz szczerze,
Słońce, czy twą Konwalię"? Tamten oddech bierze,
Jednym tchem, bez namysłu, wyrzuca z pośpiechem:
"Konwalio, tyś jedyna, tyś jest moim kwiatem,
Wodą, jasnym promieniem, powietrza oddechem,
Ty jesteś moim słońcem! Tyś moim wszechświatem!
A słońce? Przed nim dawno oblicze zakryłem"!
Na te słowa Konwalia w szczerym smutku zbladła,
Odwróciwszy się rzekła do Bodziszka tyłem:
"Zapamiętaj, mój miły, stare porzekadło -
I szkiełko być piękniejsze może od zwierciadła,
Pod warunkiem, że najpierw zetrzesz w pył zwierciadło".

autor

confessio

Napisany: 2011-08-21 Dodano: 2011-08-21 16:10:12

Ten wiersz przeczytano 684 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie