Kopciuszek

Tak trochę bajkowo, na tę szarą codzienność.

Macocha i jej córki Kopciuszka nie kochały i jak tylko mogły wykorzystywały,
od rana do wieczora i wieczora do rana,
dziewczyna pracowała, niekompletnie ubrana. W fartuchu podartym oddzielała ziarna, na brudnej podłodze która była czarna, dzieliła na porcje groch i ziarnka maku, będąc wciąż zziębnięta i tylko w kubraku.
Bolały ją stopy, bo chodziła boso,
mieliła ziarnka maku, pszenicę i proso,
doiła swoje krówki i gąski pasała,
chodziła ciągle smutna i wciąż płakała.
Aż kiedyś w niedzielę będąc sama w domu,
zajechał doń książę, nie mówiąc nic nikomu
i zatrwożył się, widząc dziewczynę na bosaka, zatrzymał się, rozglądnął i zsiadł z rumaka.
Objąwszy niewiastę przytulił do siebie,
a ona szczęśliwa, czując się jak w niebie, przerodziła w księżniczkę, śliczną jak łania, już nie była Kopciuszkiem tylko do sprzątania.
Miała prześliczną sukienkę i diadem z brylantami, cudne złote loczki, z niebieskimi kokardkami,
a na nóżkach pończoszki i śliczne pantofelki, calusieńkie ze złota i obcasik niewielki.
I tak wystrojona, szczęśliwa i płocha,
poczuła nagle w sercu że młodzieńca kocha, a i on oszołomiony dał do zrozumienia,
że też ją pokochał, prawie bez wątpienia.
I zajechała karoca zaprzężona w konie
i zabłysnęły gwiazdy na nieboskłonie,
a Kopciuszek wraz z księciem pognali przez las, jechali bardzo szybko by zdążyć na czas, na bal na zamku u rodziców księcia pana, gdzie mięli bawić się, gdzie muzyka będzie grana.
I gdy wraz z wybawcą na miejsce dojechała, była trochę przerażona, prawie że zemdlała, ale i szczęśliwa bo bardzo zakochana, lecz czar prysł szybko i nie doczekała rana.
O północy się skończyło jej oczarowanie,
biegła szybko i myślała, co teraz się stanie i zgubiła pantofelek spiesząc się by zdążyć, by przed złą macochą, więcej nie pogrążyć.
Nazajutrz królewicz szukał swej wybranki, szukał całe dnie, wieczory i ranki, mierzył pantofelek różnym paniom z miasta, ale nie pasował, znów była dwunasta.
Przeczekał więc noc i od rana od nowa,
znowu szukał, gonił, bolała go głowa,
wreszcie trafił na dziewczynę, swojego Kopciuszka, dla niej bucik był jak ulał, mała stópka i nóżka i już wiedział że to ona, żoną jego będzie,
bo szukał wytrwale, długo, no i wszędzie.

Morał

Bo kto jest wytrwały i szukać nie przestanie, spotka go nagroda,
szczęście i kochanie.

autor

Isia05

Napisany: 2015-05-18 Dodano: 2016-05-04 02:09:29

Ten wiersz przeczytano 2386 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Bajka Klimat Romantyczny Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie