Kopiec

Usypałem kopiec. Oszołomień brunatnych
w sercu brak. W duszy krach, na szczycie:
Ty, ja i wilgotna łza. Po środku lecą wolno
smutne wyznania, blade pożegnania.

Widok mglisty z mego kopca od dziś.
Zapomniałem już trzask łamanego
pod naporem Twego uścisku lodu.
Zielone aleje, świetliste latarnie,
sto serc na szybie z celofanu,
jeden pocałunek na tysiąc słów
nie wystarczył nawet na pogrzeb
pająka, co spadł ze swej sieci...

Skoczyłem z mego kopca dziś.
Nie ulżyło. Nie uniosło w górę.
Spadłem, diabła nie spotkałem.

autor

Zbuntowany Wędrowiec

Napisany: 2007-10-16 Dodano: 2007-10-16 21:13:38

Ten wiersz przeczytano 679 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie