Korowód

słuchając Grechuty przyszło mi to.

Kto pierwszy da nadzieję?
Kto pierwszy nie wyśmieje?
Kto pierwszy spośród tłumu
uciszy własny tumult?

Kto pierwszy chwyci kamień?
I kto żyć pragnie za mnie?
Kto pierwszy nie wybaczy
widzącym świat inaczej?

Czy ciągle iść na noże
musimy, Panie Boże?
Nie jesteś przecież
z kamienia –
wszystko na świecie
się zmienia.

Zmieniamy wciąż makijaż –
zabijasz nas, gdy mijasz.

Kto pierwszy duszę bratnią
otworzy ci na oścież?
Kto będzie zaś ostatni
w zapamiętałej złości?

Kto śmiało pójdzie, wszakże
nie patrząc, jak zawieje?
I kto nas się nie zaprze,
nim pierwszy kur zapieje?

Czy gorzej, Panie Boże,
być tutaj jeszcze może?

Nie jesteś przecież
z kamienia –
wszystko na świecie
się zmienia.

Zmieniamy wciąż makijaż –
zabijasz nas, gdy mijasz.

Kto pierwszy pierwszy będzie
w wyścigu ciągłym szczurów?
Kto wszystko zaś zdobędzie,
nie obalając murów?

Kto pierwszy? Kto ostatni?
lecz po co te pytania.
Świat bez nich jest już w matni –
wręcz nie do wytrzymania.

Już czas zamilknąć, Panie,
na wieki wieków. Kamień?!

To zamień mnie w kamień !
Na amen, na pamięć,
ty zamień mnie w kamień –
bo kamień nie kłamie!

autor

Kardynał W

Napisany: 2009-05-01 Dodano: 2009-05-02 00:22:30

Ten wiersz przeczytano 903 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie