korzenie
są drzewa
co pną się wysoko
bo lubią spoglądać z góry
i drzewa co dawno
wypięły się na wszystko
puste
wyżarte przez robaki
i wścibskie
co wcisną swoje macki
w najciaśniejszą szczelinę
zajmujące
ogromnie dużo miejsca
i te
skulone w ich cieniach
wierne
których się nie przesadza
a jeszcze inne co
wykopać by trzeba
jak matuzalem
stare najbardziej cenię
wryte w pamięć krajobrazu
oswajają przelotne ptaki
są
chociaż dawno ich nie ma
autor
amnezja
Dodano: 2013-04-26 09:40:01
Ten wiersz przeczytano 992 razy
Oddanych głosów: 31
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (17)
Pełen zadumy i refleksji jest Twój Motyl" :-)
Pozdrawiam i uśmiech zostawiam :-)
świetne odniesienia...
nie znam Cie, ale juz Cie lubie:)
pozdrówki!
Bardzo dobry wiersz, podoba mi się. Pozdrawiam.
świetny wiersz, niezwykle trafne spostrzeżenia i
niebanalnie ujęte; pozdrawiam
na TAK, chociaż jeszcze dodam, że ukorzeniony bluszcz
też się wszędzie wkręci. wwierci. Natomiast matuzalem
- mało kto dziś ceni, przykre to, ale jakże widoczne.
zatrzymałmnie TwOj wiersz....
pozdrawiam:-))
sa jeszcze drzewa które swe życiodajne soki oddają
innym (jemioła czy bluszcz)
Dziękuję za refleksje pod moimi korzeniami...
Serdeczności zostawiam.
:)
Niesamowite porównanie charakterologiczne wpasowane w
upływ czasu +++
Ciekawy refleksyjny wiersz:)))
dla ostatniej warto przeczytać cały
Bardzo ładny wiersz, podoba się,
pozdrawiam
Ciekawie zapisane Twoje Korzenie.
I ich świadomość. Ugruntowuje.
Pozdrowienia:)
Mijający czas, a drzewa się
mocno trzymają życia,
rosną nowe pokolenia
Pozdrawiam serdecznie
Wzbudza do refleksji. Podoba mi się. Pozdrawiam
Ciekawa refleksja o ludziach, zakończenie bardzo mi
się podoba i tytuł świetny. Pozdrawiam :)