Korzenie
Wciśnięty w zbroję ludzkich ułomności
co budzi samotność i zaraża smutkiem
wyciąga rękę prowadzi przez ciernie
człowiek jak ślepiec podąża za krokiem
rodzimy się z wiarą że wszystko możemy
mnie rzeczywistość ściągnęła na ziemię
wybredna akuszerka ludzkiej próżności
odebrała skrzydła
więc puszczam korzenie
autor
iki7
Dodano: 2019-08-29 17:16:08
Ten wiersz przeczytano 606 razy
Oddanych głosów: 10
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (13)
Mariat Marylo dziękuję i pozdrawiam serdecznie :)
a jednak smutne, bo przyczyna odebrała wiele radości.
Te korzenie jakże często trzymają nas przy życiu.
Pozdrawiam :)
dziękuję kolejnym czytającym :) bardzo mi miło że
wiersz przypadł do gustu -pozdrawiam - miłego dnia
Myślę, że nas wszystkich prędzej czy później ściąga na
ziemię. Ale skrzydeł nie odbiera, chociaż może się tak
wydawać. Są tylko uszkodzone lub osłabione. Bardzo
dobry wiersz. Pozdrawiam serdecznie :-)
Na niektóre ułomności medycyna nie znalazła sposobu a
już wciska nas w następne lekami, które mają dłuższą
listę skutków ubocznych niż zalet.
Pozdrawiam
dziękuję Amor pozdrawiam
Korzenie a każdy z nas jakieś ma i każdy z nas jakieś
zapuszcza.
dziękuję wszystkim czytającym i pozdrawiam serdecznie
:) miłego dnia
Ciekawy wiersz
Pozdrawiam :)
Refleksyjny, ciekawy wiersz.
Pozdrawiam :)
Korzenie winny być płytko,
żeby je wyrwać... szybko.
Pozdrawiam Iki, miłego wieczoru.
oj tak, rzeczywistość potrafi ściągnąć na ziemię.