Kościół

Przed kościołem stała
zgarbiona,
zagubiona,
jakby nie mogła odnaleźć kierunku
prowadzącego
w silne ramiona
ojca.

Zadarła głowę,
w niemej rozpaczy
spojrzała na wielki witraż,
w którym odbijały się
promienie
wschodzącego słońca.

Miejsce, choć wyludnione,
było jej dziwnie znane.
Jakby kiedyś już tu była.

Poznała posadzkę
spomiędzy której wystawały źdźbła trawy,
poznała kształt potężnych drzwi,
zaokrąglone kamienie wystające ze ściany.

Ciało jej przenikał chłód.

Nie było obok ciepłej ręki
gotowej złapać, gdy traciła równowagę,
nie było miękkiego głosu
napominającego, by nie wchodziła na murek;
nie było bliskiego oddechu, kapoty płaszcza,
szeleszczącej tuż przy uchu.

Była sama.
Od dawna sama.

Drepcząc na małych nóżkach
poznawała dawne okolice
na nowo.
Już nigdy nie będzie tak, jak było.

Weszła do środka ogromnego gmachu
i choć gardło ściskało się
z niespotykaną dotąd siłą,
nie zapłakała
ani razu.

autor

Orzecha

Napisany: 2007-11-11 Dodano: 2007-11-11 19:02:00

Ten wiersz przeczytano 703 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie