KOSMICZNE ZŁUDZENIE
niesfornym złudzeniem
powraca nadzieja
pozakręcana
meandrami losu,
że ludzie
w bułce czasu
jak okruchy
przestrzeni
w błyszczącej koronie
planet
niezachwianie
pozostaną na wieki
królami
kosmosu.
Anna Liber
07.06.2016
Wiersz z tomiku pt.: „Tańczące wiatraki”
autor
Anna Liber
Dodano: 2018-04-07 21:17:49
Ten wiersz przeczytano 889 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (9)
Jestem mile zaskoczona i wdzięczna Wam za aż tak
pozytywny odbiór wiersza. Pozdrawiam Wszystkich!!!
Krótka miniaturka, a naszpikowana ładnymi środkami
wyrazu. Są upersonifikowane złudzenia i metafora
ludzkich istnień przyrównana do okruchów. I jest
refleksja, która wypływa wyraźnie z każdym wersem.
Nasze niezdyscyplinowane czyli niesforne złudzenia o
tym, że w jakikolwiek sposób panujemy nad światem są
nad wyraz tragiczne w obrębie przestrzeni kosmosu.
Wiersz zatrzymał mnie na pewno na dłużej.
Super tekst:)pozdrawiam cieplutko:)
Człowiek to bardzo dumne i durne
stworzenie.Pozdrawiam.
No, to jest wiersz,
No tak, ileż to razy w życiu mamy takie wielkie, wręcz
kosmiczne złudzenia, pozdrawiam :)
Świetny tekst
oj, dobre, nawet bardzo dobre :-)
A więc Anno szukajmy przyjaciół w Kosmosie, kto nam
poda rękę, jak ugrzęźniemy w atomowym sosie.
Pozdrawiam Anno, perspektywa niezbyt optymistyczna ale
mam takie przeczucie.