Kosmiczny Świt

Pierwszy promień światła przebił się przez chaos gwiazd i pozapalał ogarki słońc.
W nieśmiertelnej ciszy kosmicznych przestrzeni rozległ się śpiew planet, chóralny zew gigantów.

Splendor Jutrzenki zawstydził gwiazdozbiory, nowo narodzone konstelacje dusz.
Komety niczym zgraja rozbawionych dzieci, wysforowały się naprzód, by głosić nadejście Kosmicznego Świtu.

Echo śpiewu planet, rozeszło się po wszechświecie, niosąc nadzieję na życie.
Wieczna Noc buntując się temu, lamentowała koniec swej hegemoni ostatnim wysiłkiem woli tworząc czarne dziury.

Nieskończony Horyzont eksplodował wielością światów i zjawisk.
Układy słoneczne zaczęły się rozpychać między sobą, zajmując jak najwspanialsze miejsca w tym pierwotnym teatrze zdarzeń.

Wszystko pławiło się w iluminacji Początku.
Każdy został obdarowany, tylko księżyc i jego bracia się spóźnili, po wieczność w smutnej swej twarzy odbijając blask innych.

Historia otworzyła oczy.
Wyciągnęła księgę.
Czas podał jej pióro.
Wszystko się zaczęło?

autor

czlowiek we mgle

Dodano: 2012-03-08 15:34:42

Ten wiersz przeczytano 879 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Rozmarzony Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie