Kostucha

W drzwiach stanęła kostucha
siadając obok mnie długo milczała
taka jakaś, jakby zbyt ludzka
w coś białego przykryta, cała drżała

otuliłam ją kocem
bez tchu wypiła gorącą czekoladę
wiesz - mówiła - tak wielu ludzi do których chodzę
traci dziś miłość, nadzieję i wiarę.

w przemoczonych skarpetkach
starając ogrzać sobie dłonie, płakała
" kiedyś chciałam być piękna -
a zbieram z ziemi tak młode martwe ciała "

„ wiesz – oni mnie nie znają
w chocholim tańcu igrają z losem
bezradnie patrzę jak umierają
głupcy – mruczę pod nosem „

„ Nie słyszą – wisząc na sznurze,
Toną, rzucają pod pociąg, z budynku
Czasem znajduje ich pod murem,
W agonii, pod wpływem różnych narkotyków „

„ Obwiniają mnie inni - dlaczego, - krzyczą
matki, ojcowie, czasem tylko cisza
Powiedz czemu ludzie tak gardzą życiem ?
Gdy ja nie jestem niczemu winna „

Nie była zimna, miała serce
To dziwne – biło pod płaszczem.
Gdy położyła je na swojej lewej ręce
„ popatrz – jest takie jak wasze „

Śmierć - przychodziła często,
dźwigając za sobą bagaże
Torby pełne ludzkich nieszczęść
Cała w bliznach, siniakach, od obrażeń

Czasem zerkała zza okno na drogę
Widziała więcej niż mogła powiedzieć
„ cierpisz „ – rzekła jednym słowem.
Wpatrując jak przyjaciel, zmartwionym spojrzeniem

Długo stała nad moim łóżkiem
Za nim zasnęłam, snem spokojnym
Wtedy widziałam na jej twarzy uśmiech
Zmęczona bujała na krześle swe ciało
- ruchem powolnym.

Zrobiła sweter na drutach
Gdy odchodziła ostatniego razu
Prosząc, przykryła mi usta
„ życie jest piękne, nie marnuj czasu „

autor

sprzedawcamarzen

Napisany: 2008-01-04 Dodano: 2009-01-04 16:36:57

Ten wiersz przeczytano 1294 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie