Kradziona miłość

Mrok spłynął na szyby muślinowym kwefem,
Zgasił na zachodzie ostatnie pochodnie,
Przetarł gwiazdom oczy, rozsnuł wokół ciszę
I w kątach pokoju rozparł się wygodnie.

Od czasu do czasu za naszymi drzwiami
Słychać przyciszone rozmowy portiera.
Czasem przez korytarz biegną czyjeś kroki,
Po czym gwar hotelu ponownie zamiera.

Leżymy przy sobie mocno przytuleni,
Zapatrzeni w ciemność, zasłuchani w ciszę
A na półprzymkniętych ze szczęścia powiekach
Radość ze spotkania lekko się kołysze.

Bardzo ją zmęczyło zbyt długie czekanie,
Więc się nie chce zmieniać w niepotrzebne słowa.
Wystarczy jej dotyk, blask płonących oczu
I w ciszę wpleciona naszych serc rozmowa.

Wydarliśmy życiu kilka godzin szczęścia,
Zaklętego w czułość i zapach oddechu,
W smaki pocałunków, w słone krople potu,
W dowody miłości dawane w pośpiechu.

Pochłaniamy siebie łapczywie, bez miary
Jak gasi pragnienie człowiek bardzo chory,
Zanim los okrutny ze snu się obudzi
Pod dotykiem palców różowej Aurory.

Świt znów nas pochwyci w sieci przeznaczenia.
Na drodze do siebie wybuduje płoty,
Przemieli marzenia w żarnach codzienności
I serca zanurzy w odmętach tęsknoty.

autor

Barbara Ponikarczyk

Dodano: 2009-11-17 00:04:14

Ten wiersz przeczytano 1465 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie