i krąg się zamyka

Zegara dotykiem z czasoprzestrzeni
pękają w obrazy odłamki wspomnienia
płonącym policzkiem cios z słowa obdarty
po domu rodzinnym rozsypano karty
niemy krzyk rozpadu w uścisk zimnej dłoni
wyrwane korzenie ciężarnej jabłoni
zbuntowanym gestem uchwycone życie
na tzw krechę w pożyczonym bycie
zajęczały pustką sposępniałe ściany
zegar się potyka o winy i kary
niefortunny świadek stary czas umyka
zataczając pętlę
i krąg się zamyka...

autor

betix

Dodano: 2012-11-19 09:35:09

Ten wiersz przeczytano 477 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie