Krakowska opowiastka

Naprawdę warto przeczytać całe... Witam po długiej nieobecności :)

Słyszałam ostatnio pewną historię,
prawił o tym młodzian z Krakowa.
O tym, jak dwa serca złączone
Bóg dobry w miłości uchował.

Ona - marzenie, piękny kwiat róży,
usta jak bez, włosy jak heban.
On - wątły chłopiec z biedy podnóży,
z oczami marzyciela.

Poznali się przypadkiem. Gdy on na ulicy
starą gitarą czarował ludzi.
Ona usłyszała, zamarła w zachwycie...
Poczuła, że jej serce się budzi.

Z chłopakiem usiadła a ten zaniemówił
widząc piękne zjawisko przed sobą.
Spojrzała mu w oczy a gdy wzrok odwrócił
zaintonowała pieśń czysto.

Gdy ją usłyszał jak śpiewa piosenkę
pomyślał, że anioł to zstąpił z nieba.
Dotknął strun lekko i wolno poruszył
by dźwięki połączyć jak trzeba.

Zamarli przechodnie, bo od tych dwóch młodych
magia płynęła czysta i moc.
A oni siedzieli, patrzyli sobie w oczy
i czarowali tak przez całą noc.

Gdy godzina zrobiła się naprawdę późna
ciężko oddychając, zapatrzeni w siebie
złożyli na swych ustach cichy pocałunek -
obietnicę... tajemnicę ukrywając w niebie.

Przez tydzień cały widywali się razem
w parku, po zmroku siadali na ławce.
I w ciszy patrzyli sobie w oczy, w dusze.
Nie potrzebne były słowa, ulotne jak dmuchawce.

Jedyną ich rozmową była wspólna muzyka,
była fizycznym i psychicznym zbliżeniem.
Powiedziałbyś, że co to za miłość - bez słów?
Jednak najpiękniej ukażesz ją właśnie milczeniem.

Lecz nagle w drugi tydzień dziewczyna nie przyszła
w miejsce, gdzie zawsze się widywali.
Załamał się młodzian, serce go bolało,
że może mu jego Zosieńkę zabrali.

Gdy tej wciąż nie było ruszył na miasto.
Zły na nią i na samego siebie.
"Głupiś! - myślał - nie anioły dla ciebie!"
I stanął, utkwiwszy smutny wzrok w niebie.

Wtem lekki powiew wiatru go ruszył
i przywiódł przed jego nogi kartkę.
Na niej zdjęcie jego Zosieńki...
zerknął na krótką pod nim notatkę.

"Zofia, lat 20, zmarła w dzień wczorajszy
na skutek przewlekłej choroby".
Opuścił kartkę chłopiec spokojny
i poszedł do miejsca ich spotkania tamtej doby.

Usiadł pod ścianą i ze łzami w oczach,
które wnet po policzku ściekać poczęły
grał tę melodię, którą ona śpiewała
i gdy marzył by dni te nie przeminęły.

Płakał i grał, mijali go ludzie
gdy on łączył z muzyką cierpienie.
I gdy ogarnął go w końcu spokój błogi
znów poczuł lekkie wiatru tchnienie.

"Jesteś tu" - wyszeptał i zamknął oczy
oddając się niemej przyjemności.
A kiedy wiatr zniknął - on został sam,
lecz nie zauważał już swej samotności.

Znalazł ukojenie w tym, że jest bezpieczna.
Wiedział dobrze, że nic nie mógł jej dać.
Choć ciężko mu było zapomnieć jej oczu,
choć ciężko się było pożegnać.

Przez lata więc myślał o swojej Zosieńce.
Powiesz, że głupi, że nie powinien.
Lecz zmieniłbyś zdanie, gdybyś zobaczył
do czego zdolny jest człowiek
miłości coś winien...

Nie jest idealny. Ale proszę o zrozumienie.

autor

taka_sobie_romantyczka

Napisany: 2012-05-05 Dodano: 2012-05-05 15:27:44

Ten wiersz przeczytano 884 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie