KRASNOLUDKI

Nazywają mnie Dzióbek,
szepnął cicho krasnoludek.
Robię z ust malutki ryjek,
gdy całuję, no i tyle.

Ja nazywam się Łasuszek,
bo mam często pełny brzuszek
czekoladek i słodyczy.
Nikt ich w środku nie policzy.

Na mnie wołają Wielki Leń.
Ponoć nie robię nic cały dzień,
lecz to nieprawda jest wręcz okropna,
przecież pilnuję swojego okna.

Mnie nazywają Ciekawskie Jajo
i ubaw z tego wielki mają,
bo wszystko wiedzieć ja przecież muszę,
zanim gdziekolwiek w drogę wyruszę.

Ja się nie przyznam, bo ja nie lubię,
jak mówią na mnie, żem Strach Na Wróble.
Włosy mi sterczą we wszystkie strony,
jakbym gdzieś biegał wciąż jak szalony.

A ja cichutko se w kącie siedzę.
Jak mnie wołają, tego ja nie wiem,
bo ja mam pamięć dobrą lecz krótką
Zapominalski – szepczą mi w uszko.

I ja też jestem w wiosce tej,
codziennie rano krzyczę Hej Hej!
Muszę obudzić śpiochy te wszystkie,
nazywają mnie Budzik – to oczywiste.

Chyba ze stu jest nas krasnoludków,
takich malutkich brodatych ludków.
Czerwone mamy kubraczki swe.
Wierzą w nas dzieci, dorośli nie.

/Byłam zmęczona, jak do mnie przyszły Choć przecież tylko mogłam je wyśnić/

autor

Adminka

Dodano: 2008-06-01 00:06:54

Ten wiersz przeczytano 9779 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie