U kresu życia

W jej oczach widać smutek i żal,
żal po kończącym się życiu.
Na twarzy bruzda za bruzdą,
a jej głowę pokrywa siwy włos.
Jeszcze pół wieku temu,
była piękna , młoda i wesoła.
Nie straszny był dla niej świat.
Miała plany dążyła do celu,
przyjaciół miała bardzo wielu.
Dzisiaj prysnęło życie jak bańka mydlana.
Nie zauważyła nawet kiedy przyszedł kres.
Zawsze zorganizowana, zaganiana,
Zawsze spiesząca się gdzieś.
Siedzi teraz samotna przy piecu.
Dziś już nigdzie nie spieszy się.
Nikt jej nie goni,nie ma też planów.
Już skończył się dla niej życiowy cel.
Czasami wraca do tamtych dni.
Czasem coś powie sama do siebie.
A potem milczy i nasłuchuje.
Marszczy brwi,zaciska usta
A z oczu płyną jej łzy.

autor

babajaga

Napisany: 2008-11-30 Dodano: 2009-05-26 00:02:23

Ten wiersz przeczytano 2691 razy

Oddanych głosów: 66

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie