Kresy marnego słowa

Z oddali słyszę śpiew
i chmurki mi znajome
spięte pocałunkiem na zawsze,
otwiera się serce poruszone sztuką
namacalnie już tańczy
słysząc pierwsze brzdęki nut
surowe,czyste jak nie wiem
a w każdym,wolność usłana strumieniem
nie da się chadzać obok bez echa,
niezauważalnie,obojętnie.
Powoli dobiega mnie
omal niesłyszalnym szmerem
lecz z takim zębem,tą sprężyną
że trafia w sedno scenicznej swobody.
Poczuć tę aurę ożywczą
i niepokój czekania
co przewraca raz na zawsze
nieznane kresy marnego słowa.
Niewyobrażalne piękno
pojawia się znikąd,szokuje
niepostrzeżenie otacza
niczym wiatry na morzu,sprzyjające.

autor

Marpouk

Napisany: 2008-04-15 Dodano: 2008-04-15 19:49:18

Ten wiersz przeczytano 1069 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie