kroczy świat...
Wyje wiatr nostalgicznie, nad światem się
schyla,
gdyż ten powoli idąc, jakoby się słania,
kosturem który trzyma, coraz słabszym
chwytem,
w zadumie znad ludzkości głupotę odgania.
Przesuwa się po torze od wieków
spróchniałym,
deszcz czasem obraz pomsty we łzach wiotkim
czyni,
dobrze, że nie ma lustra, gdyż w jego
odbiciu,
zobaczyłby, że robi za zagrodę świni.
Wędrówki nieprzerwanej upatruje końca,
już nawet słońce przykrym jawi się
kompanem,
w półkuli mrokiem zlanej szuka ukojenia
i prosi w cichych modłach o krótki
przystanek.
Niestety puls ma nadal prawie idealny,
w dwa takty dzienno - nocy rytmicznie
uderza
i tylko w tej wędrówce brak mu spowiednika,
co by mógł ze swych żalów, po cichu się
zwierzać.
autor
niezgodna
Dodano: 2020-03-29 15:26:52
Ten wiersz przeczytano 1149 razy
Oddanych głosów: 31
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (29)
Bardzo fajny komentarz Granda do bez wątpienia dobrego
wiersza. Gdzie natomiast przedmówca dostrzegł 14-
zgłoskowca?
Miłego wieczoru Stefi. :):)
Świat kroczy odmierzając swoim rytmem czas, ważne są
tylko pory roku za nic mając nas... dobry wiersz o
istocie przemijania, pozdrawiam
...dziękuję Grandzie i pozdrawiam:))
Sądząc po tym , co zdążyłem przeczytać twojego na beju
- masz nieprzeciętne piórko.Ja nie umiem pisać 14
zgłoskowcem.Jetem zbyt niecierpliwy.Napisać,
podsumować, dać morał i do widzenia.Masz rację że
piszę banalnie-nie gniewam się.Szczerze to
szczerze.Pozdrawiam bezwirusowo.Pa.
...dziękuję państwu za uznanie w ciekawych
komentarzach:))
Bardzo dobra refleksja, jest dużo czasu na
przemyślenia, pozdrawiam ciepło, udanego wieczoru.
Z lekka apokaliptycznie, takie przynajmniej wrażenie
wniósł początek utworu. Można by wyobrazić sobie, jak
wszystko to przeistacza się w ruinę (tor spróchniały
rozpadnie się wkrótce na podwaliny innej
rzeczywistości), a jednak jest w tym coś pięknego,
choć wątek polityczny mógłby wzbudzić raczej ironiczny
uśmiech.
Jeszcze się kręci... I będzie nawet bez nas... Z tą
zagrodą mocno, ale prawdziwie... Ciekawe jakie wnioski
wyciągniemy z tej tragedii, a czasu na refleksję jest
dużo...
Pozdrawiam, Stefi, z podobaniem - jak zawsze :-)
...ciekawe komentarze, miło mi je czytać, lecz jak
widzę, nie do końca zadowoliłam wszystkich, gdyż jedno
z was nie dało punktu uznania...
pozdrawiam serdecznie:))
Ach... zło samo w sobie nie istnieje. Przez głupotę
człowiek niszczy samego siebie i planetę. Ludzie to
my. Świat to my. Z innego punktu widzenia każdy
człowiek to też Świat. Od każdego człowieka zależy jak
o niego zadba. Ładny wiersz. Pozdrawiam
W dłużej izolacji trudno o rozsądek... ale racją
jest,ze to czas na przemyslenia globalne.
Jeśli świat porównałaś do wędrowca, to w tych
proporcjach ludzie - to wirusy. Jeśli świat się ich
pozbędzie, to wyjdzie mu to tylko na zdrowie.
...bylebyśmy go dobrze zrozumieli i zastanowili się
nad naszymi poczynaniami...dziękuję Krysiu; spokojnego
wieczoru życzę:))
Kręci się ten świat szarpany wiatrem zdarzeń. Niesie
radość i smutki. Teraz dał nam czas izolacji,
rozsądnego myślenie i odpowiedzialności. Pozdrawiam
cieplutko z podobaniem.:)