Krok w nicosc

Ciagle biegnac nie znajdujac spokoju gwar straganow stylem zycia pogon za wiatrem za chwila za marzeniami...

... z jednej strony poczucie swej odrebnosci i zwyklosci z drugiej chec orginalnosci i zmiennosci znajac siebie ale czy do konca podchodzac inaczej do kazdego miesiaca zatapiajac sie w rozmaite sposoby rozwiazania swojej swobody starajac sie nie ogladac na siebie i coraz bardziej zatapiajac sie w ciebie nie umiem dzis okreslic swojej niepewnosci i swiata znajomosci...


Spogladajac w okno nieskonczonosci
dostrzegam rozmaite slady swej nicosci
Moje poglady plany i marzenia
coraz bardziej niemozliwe do spelnienia
cien Twoj ciagle przy mnie cichutko przemyka
a me okno nadal sie nie zamyka
wspomnienia dawnej namietnosci
i niespotykanej dla mnie radosci
stare odrapane mury
i zycie pozbawione wyrafinowanej cenzury
gdy dzis na siebie patrze
wiem ze Ciebie juz tam nie zobacze
a zludzenia o pieknym swiecie
rozlatuja sie jak dmuchawiec na wietrze...


nie chcac ranic kolejnej osoby choc starajac sie to robic na wszystkie sposoby leczac rany po Tobie wyrzadzam krzywde samej sobie ksztaltujac mlodzienczy zamet niwelujac kolejny lamet...

...znajac wszystkie swe wartosci wrzucam je do do skarbca niczyjej litosci...

autor

znikad do nikad

Napisany: 2008-01-07 Dodano: 2008-01-07 01:28:55

Ten wiersz przeczytano 690 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Monolog Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie