Król swych czasów

Dla tych co lubią starożytnosc

Oczy słonymi łzami się zalewają,
niechciane przez świat pod bandażem się ukrywają.
Serce z piersi wyrywać się chce targane uczuciami,
uspakaja się pod wpływem rozumu namowami.
Usta otwierają się do głośnego krzyku,
nie słychać nic - struny zapomniały swego głosu, nawyku.

Gardło ściska się z żalu,
Ciało przechodzi dreszcz pod wpływem gniewu żaru.
Płuca chcą zaczerpnąć powietrza łapczywie,
są skamieniałe, nie zrobią nic, choć próbują natarczywie.
Palce niemal sie zginają, poruszają,
"śnią", że poły bandaży rozrywają.

Kamień, próchno dookoła się rozgląda,
dobrze wie... z bandaży się nie wypląta.
Ostre światło, błysk... raz, drugi, trzeci,
jakieś słowo z daleka do jego uszu leci.
Cóż to za język przedziwny?,
ni to łacina, ni to fiński.

Wstrząs wzdrygnął nie mile,
sam nie wiedział ile go unieśli, może mile.
Postawili trumnę na podeście,
w nieznanym mu mieście.
Zamieszkał w muzeum wielkim,
w pokoiku istotnie nie wielkim.

Doglądał świata zza szklanej ściany,
nie czuł się już niechciany.
U jego stóp stała tabliczka złotawa,
nie wiedział, iż to jest wystawa.
Na tabliczce tej widniał napis żłobiony,
jubilerskim dłutkiem zrobiony.

Głosił swą obecnością,
imię i nazwisko całą rozciągłością.
" Ramzes Wielki - kiedyś król Egiptu" - tłumaczył.
Sam król/faraon mu to wybaczył.
Teraz wszakże niczym więcej nie był,
nawet gdyby cudownie ożył.

Mumia - tym oto przez wieki sie stał,
w takiej jedynie postaci się ostał.
Świetności grobowca przeminęła chwila,
od teraz Muzeum to jego mogiła.

Wiersz napisany po przeczytani pewnej ksiazki Anny Rice

autor

niewinna

Napisany: 2005-01-22 Dodano: 2007-01-16 14:24:12

Ten wiersz przeczytano 510 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie