Kroniki Sybilli- 10 -Uniwersum X

rozdział 10

Siedzieli przy ogniu, zajadając suszone mięso, gdy z puszczy dobiegło ich wycie wilków.

- Rodzina wzywa - zażartował Ragnar.

- Bardzo możliwe - odpowiedziała Sybilla wpatrzona w ognisko.

- Te dzieci, które widziałem - zaczął nieśmiało przysuwając się do niej - czy były nasze?

- Tak.Magnus i Freja. Będziesz z nich dumny. Oboje piękni i mądrzy. Magnus , jako król, podbije cały świat który znamy, jednak to Freję będziesz bardziej kochał.

- Dlaczego ?

- Bo ojcowie zawsze bardziej miłują córki niż synów - odpowiedziała przytulając się do niego.

- A moje blizny...co zrobiłaś, że znikły ? - zapytał cicho.

- Moja krew to spowodowała. Nie umiem tego wytłumaczyć, ale jest coś w niej co uzdrawia i sprawia, że staniesz się silniejszy. To był mój dar dla Ciebie, dlatego chciałam byś ją pił. Skąd wiem ? Nie wiem, wiele rzeczy czuję intuicyjnie, czasem słyszę w sobie głos... - i jej głos zawiesił się. Spojrzała w stronę ciemności. Czuła,że coś się tam jest, ukrywa się, obserwuje. Podniosła się i ruszyła w kierunku, w który patrzyła. Ragnar również się podniósł, ale Sybilla zatrzymała go krótkim:

-Nie...

Podeszła do zarośli, ale nadal była w zasięgu blasku ognia. Stała chwilę nieruchomo, po czym przykucnęła i wyciągnęła dłoń z suszonym mięsem ku gęstwinie.Coś zawarczało.

- Ciiii...nie bój się, nic ci nie zrobię -wyszeptała, jednak z chaszczy nadal dobiegało warczenie. Ragnar stał gotowy do uderzenia w razie ataku.

- Wiem,że się boisz, ale obiecuję, nic ci nie będzie - mówiła cicho Sybilla.Nastała cisza.Po chwili z zarośli wychylił się wilczy pysk. Wilk zawarczał pokazując swoje kły, po czym podszedł i delikatnie zabrał suszone mięso z jej dłoni. Był olbrzymi.Wyraźnie różnił się od innych wilków jakie widziała. Muskularna sylwetka, wyższy i cięższy. Patrzył na nią, ale obserwował też jej towarzysza. Sybilla przysunęła się bliżej kładąc dłoń na łbie wilka. Poczuła jego ciepło i zobaczyła obrazy z jego życia. Wilk stał spokojnie, gdy nagle podszedł do niej i zaczął lizać jej dłonie i twarz. Sybilla roześmiała się serdecznie przytulając do siebie zwierzę, a Ragnar patrzył zaskoczony.

- Znałem te wilki tylko z opowiadań przodków - odezwał się, a wilk spojrzał na niego uważnie -" wilk straszny", one wyginęły dawno temu.

- Jak widać nie - odpowiedziała Sybilla, siadając z powrotem przy ogniu. Zwierze położyło się obok niej, kładąc pysk na jej stopach. Ragnar usiadł w bezpiecznej odległości przyglądając się wilkowi.

- To basior czy wadera? - zapytał.

- Poproś ...to może ci pokaże - zaśmiała się Sybilla i pogłaskała wilka.Po chwili dodała :

- To samica, osobnik omega, została wykluczona z watahy.

- Dlaczego ?

- Dlatego, że jest inna. Została przygarnięta jako szczenię, odchowana, ale nigdy niezaakceptowana przez rodzinę.Silniejsza i mądrzejsza była zagrożeniem, podobnie jak ja - odpowiedziała Sybilla.

- Będzie z niej ładna skóra - odezwał się Ragnar. Wilczyca podniosła się i warcząc popatrzyła na niego jakby rozumiejąc co mówi.

- Nie radzę. Szybciej odetnę ci jaja niż ona straci skórę - odpowiedziała Sybilla poważnie patrząc na niego. Ragnar wiedział, że tym razem to nie przelewki.

- I cóż ja mogę ...jesteście w przewadze - rzekł uśmiechając się. Wadera położyła się z powrotem na stopach głaszczącej ją Sybilli.

- Daje ci imię Omega " ostateczny koniec" - usłyszał Ragnar miękki głos Sybilli układając się do snu.

autor

Assassin Fox

Napisany: 2018-04-11 Dodano: 2018-04-11 09:11:31

Ten wiersz przeczytano 1191 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Bajka Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie