Kroniki Sybilli-15-Uniwersum X

rozdział 15

Nastała ciemność , a wraz z nią nadeszły demony...

Sybilla stała u podnóża potężnego zigguratu , wznoszącego się wysoko do gwiazd , na szczycie którego znajdowała się mała świątynia. Spojrzała w gwiaździste niebo , a potem na swoje stopy. Stała boso , wręcz naga ,przyodziana jedynie w złotą przepaskę biodrową. Jej czarne , długie, rozpuszczone włosy zakrywały piersi i część pleców. Nadgarstki i kostki u nóg zdobiły szerokie złote bransolety , szyję piękny naszyjnik , a głowę diadem. Wszystko to złoto zdobione lapisem , agatami, karneolami , jaspisem, onyksem i kością słoniową. Jej ciało miało kolor alabastru przez który prześwitywały wszystkie żyły. Wyglądała niczym żywy posąg. Kątem oka zauważyła ,że podchodzi do niej kobieta. Była naga i miała na sobie proste ozdoby z brązu.Była to zapewne kapłanka. Ukłoniła się nisko i podając jej pochodnię rzekła :

- Witaj w Domu Nieba Isztar.

Sybilla bez słowa odebrała jej pochodnie i ruszyła po schodach na szczyt zigguratu.Im wchodziła wyżej , tym widziała więcej. Miasto otaczały potężne mury z olbrzymimi bramami , każda skierowana w inną stronę świata. W centrum stał pałac z pięknymi ogrodami, dalej domostwa , świątynie, wszystko to oświetlone tysiącem pochodni. Jednak , to do zigguratu prowadził główny trakt. Będąc już na jego szczycie w pełni doceniła roztaczającą się panoramę. Im dłużej przyglądała mu się , tym bardziej zaczynała rozpoznawać to miejsce. W świetle księżyca dostrzegła mieniącą się nić niedaleko miasta . Była to rzeka. Eufrat. Już wiedziała. Jest w zapomnianym przez wieki domu. W Uruk.

- Isztar - usłyszała głos z świątyni.Obróciła się i spojrzała w jej kierunku. Świątynia była niewielka , w jej centralnym punkcie stała wielka złoto-srebrna obręcz z nieznanymi znakami , dolna jej część była zanurzona w dziwnej cieczy znajdującej się w niewielkim basenie , do którego prowadziły stopnie. Ciecz , czarna i zawiesista wyglądała jak rozcieńczona smoła ale bezwonna. Tuż za Sybillą wyłoniła się ta sama kapłanka , którą wcześniej spotkała u stóp zigguratu.Tym razem odebrała jej pochodnię. I wskazała na obręcz mówiąc :

- Wrota Niebios wkrótce się otworzą.

Po czym oddaliła się zostawiając ją samą. Sybilla przyjrzała się wrotom. Składały się z pięciu pierścieni położonych na przemian. Trzy były złote a dwa srebrne. Na każdym z nich znajdowały się wyryte znaki których nigdy nie widziała ale w jakiś sposób rozumiała. "Tu schodzi się wschód i zachód gwiazd.Tu jednością staje się niebo i ziemia.Tu spotykają się wszystkie wymiary.Wrota Niebios przejściem do Wszechświata"

Tyle co przeczytała w myślach inskrypcje , pierścienie ruszyły. Zaczęły się obracać , srebrne w lewo , złote prawo. Płyn w basenie jakby ożył falując coraz bardziej. Sybilla pchana instynktem ruszyła ku cieczy schodząc po stopniach. Jej alabastrowe ciało coraz bardziej zanurzało się w basenie , a wrota coraz szybciej obracały się , zasysając do swego wnętrza płyn, aż w końcu stworzyły coś na kształt ruchomej, pulsującej ściany. Kiedy do niej dotarła , po raz ostatni obejrzała się za siebie żegnając wzrokiem ten świat.

autor

Assassin Fox

Napisany: 2018-04-18 Dodano: 2018-04-18 08:55:17

Ten wiersz przeczytano 1231 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bajka Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie