Kroniki Sybilli - 41 rozdział

      - Ile dni przespałam ? - zapytała Sybilla dotykając delikatnie osoby siedzącej tuż obok niej na łożu. Patrzyła, lecz nic nie widziała prócz rozmazanych konturów.
     - Wiele dni pani - usłyszała męski głos.
     - Ile ?
     - Dwa cykle księżycowe - odpowiedział kobiecy głos. Rozpoznała go. To była brzemienna Zoe.
     - To niemożliwe - wyszeptała Sybilla.
Kontury stawały się coraz wyraziste i wtem dostrzegła młodego mężczyznę w znajomych łachmanach. Chwyciła go mocniej za dłoń i przez jej głowę przetoczyły się obrazy z jego dzieciństwa, okresu dojrzewania i dorosłości.Czuła ten sam ból, samotność i nadzwyczajny dar jakim obdarowali go bogowie.
     - Skien Mówiący z Bogami - odezwała się uśmiechając do druida, który spojrzał na nią spokojnymi, zielonymi oczyma. Mężczyzna zdrowy, silny z ujmującą urodą, aż trudno uwierzyć, że jakiś czas temu toczyła go potworna choroba.
     - Dziękuje ci pani za twój dar - wyszeptał odwzajemniając uścisk.
     - To za twoją wytrwałość i poświęcenie, należy ci się jak nikomu innemu - odparła królowa delikatnie dotykając drugą dłonią swego łona. Poczuła szybkie i rytmiczne bicia dwóch serc.Odetchnęła z ulgą. Dzieci wciąż w niej były i się rozwijały.
     - Pani - usłyszała głos Zoe - Król Ragnar prosił  by przekazać, iż wyruszył na wojnę i darze przywiezie ci głowę twego ojca i braci.
     - Zatem niech się  tak stanie - odrzekła  Sybilla i po chwili, niby od niechcenia, zapytała:
     - Gdzie Król Ur ?
     - Samuel wyruszył wraz z nim - odpowiedział Skien.
Sybilla ciężko westchnęła. Wiedziała, że Ragnar znajdzie pretekst i sposób by go uśmiercić. Posiadał  już złoto Króla Ur, teraz potrzebował go tylko do  wskazania tajemnego przejścia do twierdzy, a ten, kiedy to już uczyni, będzie zbytecznym balastem. Powinna teraz przy nich być i walczyć ramię w ramię.
     - Pani, najważniejsze są teraz dzieci. Nie zaprzątaj sobie głowy złymi myślami - usłyszała druida. Spojrzała na niego mówiąc :
     - Zaraz po ich narodzinach  wyruszę na południe, do ludów pustynnych.
     - Pani tam prócz łez i krwi nie ma nic - zareagowała żywiołowo Noemi, która do tej pory stała cicho. Sybilla uśmiechnęła się do niej smutno i rzekła :
     - Ukryli tam Wrota Niebios, bez nich nie odnajdę drogi do Domu Najwyższej Siły.
     - Do Źródła - dodał Skien rozumiejąc o czym mówi Sybilla.
     - Tak, do Źródła - przytaknęła królowa.

autor

Assassin Fox

Napisany: 2018-10-30 Dodano: 2018-10-30 15:12:58

Ten wiersz przeczytano 1897 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bajka Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie