krople życia
obraz mych światów
jeden realny, drugi utkany z przemyśleń
i ja uwikłana w życie
a w lustrze wciąż inne
własne odbicie
zegar rozgrzany do czerwoności
minuty i godziny śmieją się z mojej
naiwności
kruszą moje życie
jakbym była porcelanową lalką
zwykłą czasu zabawką
przemijanie w swej formie tak naturalne
w znaczeniu bezwzględne, nieodwracalne
powoli umiera mój świat
dzień po dniu
kap…
kap…
kap…
ile kropli życia Bóg jeszcze mi da?
autor
Sylwia Grudziądz
Dodano: 2007-12-14 23:01:15
Ten wiersz przeczytano 453 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (2)
człowiek starzeje się od urodzenia ... medycznie rzecz
ujmując to prawda...Ty w wierszu poszłaś
dalej...człowiek z każdym dniem "umiera" zbliża się do
kresu...też prawda....smutna refleksja...i jest
wiersz.
bardzo prawdziwy... obrazowy wiersz... piękny ...