Krótki czas

Pod zamkniętą powieką swobody,
wolności kreuje się świat.
W przestrzeniach, choć może bez liku,
granice z żelaznych ma krat.

Dryfuje na fali wzburzonej,
morzem na bezludny brzeg.
W ciszy na wyspie umownie,
nazwanej na swoją część.

Od nowa maluje marzenia,
w palecie kolorów ze snów.
Układa opowieść znajomą,
pilnując w sekrecie jak stróż.

W myślach wiruje się kłębi,
rozchodzi się w ciele jak prąd.
Odcina od ciała myślenie,
Rzucając swe cienie na krąg.

I w kręgu zaplata ramiona,
wbijając się w ciało jak duch.
Przeszywa najmniejszy zakątek,
lekkim dotykiem jak puch.

Wygina wskazówki zegarów,
cofając w przestrzeni swój świat.
Atomy spowalnia tak w pędzie,
by wstrzymać na zawsze ten czas.

Buduje w materii zwyczajnej,
energią tysiąca słońc,
Ładunek subtelnie dodani,
uczucia silnego jak grom.

Ulotnie za chwilę przemija,
od nowa malując sen.
Koniec  początek rozwija
i kroczy sekretnie jak cień.

Zegary mozolnie ruszają,
odmierza się w klepsydrze piach.
Pamiątką zostają te chwile,
kołysząc się myślach i snach.
 
Zamknięte powieki dźwigają,
wyrwane w głębokim śnie.
Na jawie powoli ruszają,
samotnie w  kolejny dzień. 

autor

tandlife

Napisany: 2020-02-09 Dodano: 2020-02-09 23:00:40

Ten wiersz przeczytano 1516 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie