Kruk...

Nawiedza co dzień moje okiennice
Dumny, piękny i niesamowity
Odrzucony jak ja przez życie
Nosi dar niczym wymiar ukryty...

Dorodne skrzydła
Lśnią w mej ciemności
I tam gdzie jasność
Przyprawia o mdłości

Unosi się na wietrze
By znów szybować w samotności
Niewinny lecz skazany na nią
Do końca bezustannej wieczności

Pojawia się w oknie mieszkania
I zagląda w okna duszy mojej
Wlewa do niej swą moc czyniąc
Mnie wypełnioną po brzegi spokojem

Gdy znika... Dobrze wiem
Zatoczy krąg i wróci tu...
Związani łańcuchem podobieństw
Ja i mój piękny biały kruk...

autor

.siostra.nożownik.

Dodano: 2007-02-22 21:57:30

Ten wiersz przeczytano 396 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie