Kruk Morcol

W ostatniej podróży nierozważne zagubienie,

Mgielny krąg w krzyżu dni ponurych spławił ramię,
Swą ostatnia posługę tkliwie powierzając
Jaźni odpoczywającej na dnie zimnych oczodołów.

W obcym tańcu gdzie krucze baśnie,
Drgając okową szeptów słodkiego ogrodu,
Czynią zamęt i penetrują jaźń dzikim spełnieniem.

Czarnym mgnieniem błyszczących skrzydeł w locie
Opisał na wzgórzach wieczerzy tajemne swe zaklęcia.
A osrebrzona złudnym blaskiem mgła,
Gasła gdzieś poza milczeniem w niedopisaniu –
Najwyższą iglicę życia zasnuwając poematem kresu.

Lecz koniec prawdziwy inną nosił szatę,
I podróżnik utracił swojej ścieżki kierunek jedyny –
Zapominając ojczystego brzmienia modlitw.
Poderwane przekwitłe zapachy, smutne wonie słów –
Zamknęły ostatnią świecę – w pięści niebytu zgaszonego.

Gdzie wysłuchać jedynej mowy prawd,
Co dalej czynić skoro skalany zgubą świt przystaje –
I okręt naszego wyboru tkwi pomiędzy wyspami,
Z każdej ze stron – ciemny zamsz sekretu wygląda.

Bezsilności niedbałe szkice i kompasy niewidome
Poza mną i we mnie tego rejsu nieprzerwane strugi –
Jak gnijący zamsz ziemi ostatecznej
W którego cichej pięści mnie bladego otulono.

Gdy puls serca zatracił się nieoczekiwaną pauzą –
Nakazano zgasić na zawsze płomień mej latarni,
Teraz zgubiony pomiędzy głębokimi marami koszmarów,
Wrzucony w otchłań zapomnienia – dryfuję bez kierunku.

autor

PIOTR

Napisany: 2007-03-11 Dodano: 2007-03-11 20:00:41

Ten wiersz przeczytano 433 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie