Kruki

Z mieczem
Cała w szkarłacie
Krew jej własnym cierpieniem
Miecz zaś duszy odkupieniem
Zewsząd otchłań
Zimna niczym szron
Ostra niczym kruka szpon
Stado drapieżców - lęków
Pikuje wśród odmętów
Zakamarków umysłu
Szaleństwo jako choroba
Toczy ją i wkrótce pokona
Na nic jej miecz
Blaknący w ciemności
Za dużo tu krwi
Za dużo cierpienia
Nie przyjdzie ukojenie
Walka przegrana
Lilian została sama
Z własnymi krukami
Już ją szarpią
Już rwą na strzępy
Wola złamana
Niczym dawniej lśniący miecz
Obłąkanie zbiera żniwo
Coraz większe jego plony
Zatem walcz

autor

błękitnaa

Napisany: 2016-07-13 Dodano: 2016-08-05 13:14:07

Ten wiersz przeczytano 985 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie