Krwawe dłonie
w mentalnym labiryncię wspomnień
klatka codzienności zamyka swą furtkę
myśli tornado rozwiewa słowa
czyste nienaznaczone piętnem
gorycz sączy do dna paranoję
istnienia ból czuwa wszechobecnie
nad zgliszczami pozostałości
dojrzewajacego owocu strachu
chaos niweczy scieżki
drogą wiedzie w przestworza
zapomniane choryzonty
morza falę uderzają w oddali
ton tych fali zagłusza krzyk
cisza spokojnie tonie we mgle
niewyrażnej zjawie śmierci
czas przyszedł zawczasu
upomina się oto co było
pewnie zagwarantowane każdemu
chwilę które już mylę
trafnię mija czas udręk
by zrodzić nową bestię
dnia codziennego nigdy dość
cierpień jak gwiazd na niebie
i jedna nierówna drugiej w swej
perfidnie skonstruowanej silę
rażenia płomienia ognia
żywego celu upadek
zło triumf swój ukoronował
poprzez brak działań nielicznych
zobojętnienię na krzyk niewinnych
świat ginie od chwili swych narodzin
naturalna kolej rzeczy kaleczy
świadomość tych którym udało się
uniknąć zniewolenia mentalnego
szara masa bezwiednie i służalczo
wykonuje destrukcji plan zbawienia
jedności ducha i ciała brak
podziały nowe stare granice
ograniczają jak brzeg morze
piasek jak proch i pył
pozostał...
nieba upadek na zimnej ziemi
skrawek nadziei jeszcze trzyma
w garści zaciska pieść zwyciescy
krwawe dłonie...
tęsknota szukająca
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.