Kryształ Duszy

w krwi potoku delektując się jej smakiem
przymykając oko na śmierci błędy nie dozwolone
zło budzące sie we mnie krzyczy bezdźwięcznym głosem
krysztale duszy oczyść mnie ze skazy

ból zagryzionych ust i obłędu w oczach potępionych
bezmyślne kroki na rozgrzanym asfalcie stawiane
bladość mojej skóry rojem robactwa otoczonej
pragnie odkupienia

błysk noża w dłoni oślepia przyszły pokrowiec
tylko na chwilke tylko na sekundę pragnę w świetle stanąć

hałas ciszy nie do zniesienia
kolory nieczyste przez mózg zbierane w kupę
smak zgnilizny świata tak bardzo znienawidzonego
zapach odchodów za które konsekwencji nikt nie ponosi
dotyk ziemi po deszczu sparzonej egoizmu piętnem

żyjąc w świecie kalectwa naszych przodków
mijam drzewa które spłoną w piecach
pielegnując zło w genach zapisane
wybucham śmiechem dumny z człowieczeństwa
zakochany w śmierci i w bólu i w płaczu
szukam odpowiedzi w terenach nie zbadanych

jedyny przyjaciel w krysztale mej duszy
wzmacniając swoje światło którego promień walczy
dotrze do świadomości w starości mej przypływie
i ukarze kryształ mojej duszy który zalany będzie płaczem

autor

misiek1412

Napisany: 2013-11-27 Dodano: 2013-11-27 18:19:20

Ten wiersz przeczytano 571 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie