Krzyk Karpia Po Deserze

Niezrozumiałość krzyku przeraża mnie
Nie on sam straszny mi jest
Nie wiem co znaczą symbole te
Namalowane na twarzy owej wystraszonej
W uśpieniu przebywam
Nawet cisza w swojej głębi
Hałasu wcale mi nie oszczędzi
Trudno przełamać ten napad histerii
Gdy niepewność dźwięk najdrobniejszy wielbi
Czystość jego mnie unosi
Chęć poznania na ziemię znów prosi
Czy jest powód by go zniekształcać
Czy nie lepiej surowo połykać
Nie nastrzykiwać trucizną analizy
Wznoszę się w niebiosa odrzucając
Spadam w otchłani czeluście oceniając
Aż...
Wpadam w gar pełen makaronu
Dokąd nici jego wiodą
Zgadnąć nie przyjdzie nikomu
Interpretacji tego krzyku
O zgrozo!
Odrzucić nie mam nawyku
Karp po deserze...
Powiadam szczerze
Czy spodnie nałożone na spódnice...
Nie poddaje żadnej krytyce
Odbieram to w sposób nieskomplikowany
Doszukiwanie się sensu...
Czas iście zmarnowany
Krzyk jest niczym prócz krzyku
Więcej...
Zbyt wielkim ograniczeniem by było
W kajdany lewitującego by skuło
Umysłowi bramy by zamknęło
Oczy mgłą by zasłoniło
Po co w miliony połączeń wiązać
Po co skojarzeń machinę uruchamiać
Po co w oceny żmudne się wdawać
Gdy i karp po deserze
I spodnie założone na spódnice
I krzyk, i makaron w swojej zawiłości
Których wielość znaczeń doprowadza do mdłości
Treścią żadną nie muszą katować
Rygorów okrutnych nie każą stosować
Odrazy ohydnej na twarzy malować
Kiedy tym czym są w swojej niewinności
Nie zdeflorowane pozostawię własnej świadomości

autor

Jeżor

Napisany: 2003-11-03 Dodano: 2004-10-14 20:03:24

Ten wiersz przeczytano 627 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Obojętny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie