Krzyk mojej duszy

Krzyczę !!!
Bo to co widzę przechodzi normalności granice.
Mam już dość...
Sił brak aby codziennie rano się budzić,
I oddychać powietrzem które zabiera ten chory świat.
Brak nawet nadzieji..
Nie proszę
Nie błagam
Bo kogo?
I po co?
I tak już nic się nie zmieni.
Ja do Ciebie mówię.
Ty odwracasz wzrok...
Kłamiesz !!!
Z dziecinną naturalnością robi to także ona i on.
Patrzę na ludzi,
Na ich chore dusze spoglądam,
Nie zatrzymuję wzroku na dłużej.
Wolę nie wiedzieć więcej,
Nie warto takiej wiedzy pożądać.
Staram sie zapanować nad złością,
Która przeszywa moje ciało..
Złością
Żalem
I bólem
Na świat który zniszczyła ludzka zazdrość.
Patrzę na niego..
Płacze bo nie ma wszystkiego.
Zaglądam do jej duszy...
Zasnęła na wieki..
Obudzi się dopiero gdy sumienie ją ruszy.
Rozmawiam z jego marzeniami..
Nie ma ich, bo zabiła je zawiść.

Pytam sie Boga dlaczego tak się dzieje?
Szepnął mi tylko na ucho...
Niestety wszyscy nie zmieszczą się w niebie...

autor

LadY SmerfetKa

Dodano: 2005-01-24 20:44:22

Ten wiersz przeczytano 816 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Nieregularny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie