Krzyk szarego człowieka

Stojąc na stadionie ,wśród nieznanych ludzi,
Mając w głowie nadzieję ,że ten czyn ich zbudzi,
Pokazać chciał wszystkim , zgromadzonym wokół,
żeby przestali dłużej, istnieć w tym amoku,

Bo jakże by nazwać ich żywot inaczej,
Najechali na sąsiadów, choć nic nie zrobili,
Lecz macocha Rosja, ów rozkaz wydała,
I cóż mieli robić? wytoczyli działa,

Tak to wyglądało, pod tym protektorem,
Jedynymi słowy , nadzwyczajnie chore,
Zupełnie nieludzkie, zachowanie było,
By Polak jak agresor, czynił im niemiło,

Wtem zaczął rzucać ulotki, w każdą stronę świata,
Dopiero po chwili , wzięty za wariata,
Wyjąwszy pojemnik z łatwopalnym płynem,
wylał go na siebie, I z ogromnym krzykiem ,
"Protestuję! ,Protestuję!, podpalił swe ciało,

Milicja gasiła, lecz to nic nie dało,
Bo on wolał spłonąć , niż być ich człowiekiem,
Co by miał udawać ,że się nic nie dzieję.
Gdy ojczyzna jego Polska, na sąsiednie ziemie,
Wtargnęła tylko po to ,bo tak Rosja każe,

Po tamtym zaś czynie, bez wątpienia wielkim,
Został zawieziony prędko do szpitala,
Chcieli go ratować, by następnie gnębić,
Lecz on wolał umrzeć , niż z nimi rozmawiać,

Bo zrobił to co trzeba, to co trzeba było,
Dał ludziom ów iskrę, iskierkę nadziei,
Że żywot Polaków , niedługo się zmieni...

autor

kura998

Dodano: 2008-10-02 14:52:42

Ten wiersz przeczytano 584 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie