Książę Ciemności

Hej, i popatrz na księżyc
Tak, to ten w niebie wysoko
Zwiędły hejnalista, upalony liśćmi
Blade jego lico, dziś nie daje blasku
Skończył się blask niebios, gdy niebo zamknięte
Prze sto lat nie dało deszczu, przez sto lat w czyśćcu
Błąkają się duchy żywych, ostatnie upiory już tego świata
Błąkają się szukając śmierci
Bo ktoś kiedyś popełnił błąd
Jeden jedyny błąd ktoś kiedyś popełnił
Lecz miał ów człowiek miliony imion
Każde nieświeże, rozsądkiem nietknięte
Przed każdym niebiosa na pięć spustów zamknięte
Każdy spust pociągnięty jeden dawał wystrzał
I przyszło pięć wojen
Potem przyszły szarańcze
I książę ciemności narodził się raz jeszcze
Jak zwykle piękny, jałowy w bogactwa i szaty
Jak zwykle chętnie zbierał od wiernych zapłaty
Tym razem istnień wiernych wreszcie zażądał
Wierni oddali istnienia co do jednego
Z każdym zgonem rósł książę potężny
Z każdym zgonem zabierał część sobie należną
I oddawał hołd Bogu, dla Boga dusze
Umowa stanęła wszak między panami stworzenia
Jedno istnienie wyorane w deszczu
Jednemu istnieniu odmówiono znaczenia
Życie przeklęte, na łonie zemsty narodzone
Zbyt wiele zemsty świat widział, zbyt wiele bólu cierpiały miliardy już
Książę Ciemności za miliardy potężny potępionych dusz
On nie był zły, proroctwa i apokalipsy
Zamknęły zrozumienie posłannictwa lorda
Gdy przybywał na świat, pływał w morzu krwi udręczonej ludzkości
Gdy odchodził zostawił garstkę, niemal bez krwi w żyłach
Książę Odeszły nigdy nie miał być zły
Książę Odeszłych miał przybyć dla zemsty

c. d. n.

autor

Vidar

Napisany: 2011-02-15 Dodano: 2011-02-15 20:40:41

Ten wiersz przeczytano 640 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie