Książę, który boi się spać

Mój Książę, nie bój się spać
Niewidzialna moja dłoń głaszcze Cię po skroni
I błagam, nie krzycz, znów zacznę się trząść
My dwoje w febrze i ślady obcych rąk.

Mój Książę, nie bój się spać
Nie patrz za okno, Bóg zapomniał dorysować niebo
Jest tylko czarna dziura podobna do dna
Zamknij oczy i zobacz, jak przechodzi przez cło.

Mój Książę, nie bój się spać
Jutro gwiazdy się uśmiechną, zobaczysz sam
Jeśli nie zabije ich wschód, nie zerwie wiatr
Chwycę jedną i wyproszę ciemność.

Mój Książę, nie bój się spać
Zdejmij koronę, nim zepchnie ją strach
Odgarnę Twe włosy i zanucę cicho coś
Opowiem Ci bajkę o księżycu, który płacze.

Śpij, Mój książę, choć podbródek drży
To tylko głuchy szelest mojej krwi
Gaszę światło, znowu wstydzę się
Nie mogę patrzeć jak tracisz słuch.

To dla Ciebie, A. Nie patrz, jak umieram. Idź spać.

autor

Nadzieja.

Napisany: 2008-12-10 Dodano: 2008-12-10 15:59:11

Ten wiersz przeczytano 414 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie